Brownie met traangas

Merhaba!

Het is weer even geleden dat ik een blog plaatste. We hebben ons 1e weekend hier meegemaakt. Vrijdagavond lekker op stap geweest. Best aardig al die grote bierpullen die we steeds bestelden. En voor de mensen die wel eens met mij op stap gaan: ja Lynn heeft natuurlijk een pul mee naar huis gezeuld.. Haha voor bij mijn verzameling zullen we maar zeggen.. Al dat bier was leuk, maar wij hadden dan ook zeker behoefte aan een flinke brakdag zaterdag. We waren drie dooie parkietjes. Boodschappen gedaan, filmpje gekeken tralala het was niet veel waard die dag. Hoort er ook wel eens bij, want de vermoeidheid van ons alle 3 was nog steeds aanwezig. Nou komt dat bij mij ook mede door de betonnen bedden hier.. Allereerst zou dat de titel van mijn blog zijn, maar daarover later meer.. De bedden liggen hier nogal hard en dus niet heel comfortabel. We hebben niet te klagen hoor, maar de rugpijn is dus wel te verklaren. Binnenkort maar eens een masseur opzoeken!

Verder stond het weekend ook in het teken van school. Het portfolioleven gaat gewoon door, ook we hier zijn, dus ook de deadlines. Vanmorgen alle 3 ons werk ingeleverd en dus even stress loos!

Vandaag hebben we verder nog een rondje gedaan hier door de buurt. We komen steeds meer achter winkels, supermarkten en restaurantjes. Wat voor mij wel een ramp is, is de weg onthouden. Hoe vaak Tim en Soraya al gelachen hebben wanneer ik weer de verkeerde kant op liep. Zucht.. ga ik het ooit leren de komende 5 weken? Het typische was wel, dat ik vrijdagavond na het stappen recht (jaja) naar huis liep. Dat inspireert me wel.. haha!

Verder vandaag: Tim en ik (want Soraya slaapt 1 verdieping lager) hebben een Pakistaanse huisgenoot. Een heel aardige jongen. Hij biedt ons steeds eten aan en komt vaak kletsen en wilt ons altijd helpen als we iets niet begrijpen, zeker fijn. Nou vroeg hij vanmiddag of het ons leuk leek om deze avond wat te gaan eten met z'n vieren. Dat is hier nou eenmaal niet duur. Dus zo gezegd zo gedaan, wij gingen op weg om een hapje te eten.
We zaten buiten onder van die warmte lampen te eten, toen we een hoop kabaal hoorden. Nou zijn we daar al aan gewend, want de moskee en de toeterende vervoersmiddelen produceren ook zeker wat geluid. Dit keer was het anders, het bleek een een hele stoet te zijn die aan het protesteren was. Het is in Istanbul al een tijdje aan de gang, maar heb me er verder nog niet erg in verdiept. Ze liepen één straat verder met flinke borden en vlaggen en weet ik het allemaal. Konden het net zien.
We hadden ons hoofdgerecht op en besloten een toetje te bestellen. Toen begon de ellende. Mijn brownie werd voor mijn neus geschoven en ik begon wat te eten, tot dat we overal mensen zagen rennen, sommige ook met gasmaskers op. Ineens begint iedereen op het terras te hoesten. Bij mij kwam het wat later, maar we werden gelijk verzocht meteen naar binnen te gaan. De politie bleek met traangas te schieten, en dat spul is gelijk overal. Mensen proestten, hoestten en kregen tranen in hun ogen. We mochten binnen aan een tafel plaatsnemen. We mochten ons eten niet meenemen, dat kwamen zij wel brengen. Eenmaal bij de deur aangekomen begon ook ik te proesten en was ik blij dat we naar binnen konden. We zaten nog geen 10 minuten binnen of het traangas had de beneden verdieping van het restaurant bereikt. Iedereen raakte bijna in ademnood door het hevige hoesten en proesten. Het proesten en hoesten werd nog erger. Iedereen werd meteen verzocht naar de bovenverdieping te gaan. Zo ook wij, al proestende. Daarboven zaten mensen rustig te eten, mooi, daar was geen traangas. Het ging in de straat nog wel even verder en wij konden even bijkomen onder het genot van een bakje thee. Een ruime poos later kwam de mededeling dat het veilig was om het pand te verlaten. Toen we buitenkwamen merkte ik het wel weer meteen, ik begon weer te hoesten. We hebben nog even vanaf een grote afstand staan kijken hoe de politie het onder controle probeerde te krijgen. Er waren dingen in brand gestoken en de mensen met de gasmaskers waren ook nog steeds aanwezig. We werden verzocht om een beetje om te lopen, zodat we niet in die massa terecht kwamen. We waren met z'n vieren dus ook zo slim om dat te doen (jawel ik wist weer niet waar we waren natuurlijk, liep steeds de verkeerde kant op haha). Onderweg hebben we onze Pakistaanse vriend nog wat Nederlands geleerd en hij ons wat Pakistaans (zeg je dat zo?). Al met al was het best wel wat sensatie. Hebben we dat ook weer eens meegemaakt al hoop ik dat ze dit niet dagelijks gaan doen, dan zal ik er eens wat van gaan zeggen. Nee laat ik dat niet doen, onze avond verder bestond uit rustig kaarten, dat leek ons het verstandigst.

Morgen gaan we voor het eerst naar de wijk Kartal, waar een instelling is voor straatkinderen. Wij weten natuurlijk niet hoe we daar komen, maar onze contactpersoon heeft iemand geregeld die met ons mee gaat. Het is een Duitse jongen die hier tijdelijk woont. We hebben contact gehad en spreken morgen om 8.30 uur af bij het metro station hier in Kadiköy. Wederom vanuit ons de vraag: hoe gaan wij jou herkennen? (iets met bruine schoenen? haha) Daarop antwoordde hij: nou haha ik denk dat ik 3 Nederlanders voor een metro station in Turkije niet over het hoofd zie. Oke feit, heeft hij gelijk in :) Dat moet dus goed komen.

Al met al, toch weer wat dingen meegemaakt hier en we zijn hier pas/al een week!!

Tot de volgende, ik duik m'n beton in! :)

Hadoeeeeee xx