English please!

Merhaba!

This first paragraph is in English, especially for Gamze and Yasemin! They don't know the Dutch language but would like to read my blog. They both are very friendly and I'm so glad that I've met you girls! A funny story: in Turkish you say 'dikkat', it means 'warning' or 'watch out!'. The first time we see 'dikkat' we thought about a fat cat, because in Dutch dikkat is dikke kat, fat cat. So when we have to say dikkat or watch out to eachother (for example in the crazy traffic over here..), we are saying fat cat! :) Sometimes the Dutch language is very easy to teach!
Next week Gamze and Yasemin have exams. Good luck girls!! You can do it!! And after your exams, we will see you! X

Dan schakel ik nu weer over naar het Nederlands! En begin ik waar ik gebleven was. Vrijdag. Tijdens het koken van ons avondeten vroeg onze Italiaanse huisgenoot of we zin hadden om 's avonds met de andere Erasmus studenten uit onze flat mee te gaan voor een drankje. Dat sla ik natuurlijk nooit af! En zo gingen we op pad. We hadden een groep met vanalles, mensen uit Slovenië, Italië, Frankrijk, Amerika, Oostenrijk en natuurlijk wij uit Nederland. Het was erg gezellig en leuk om met elkaar te kletsen!! Dit is wel voor herhaling vatbaar! We hebben het niet te laat gemaakt, want voor de zaterdag stond een bezoek op de prinseneilanden op het programma.

Zo gezegd, zo gedaan. Onszelf op zaterdagmorgen uit bed gehesen. En na het hele douche ritueel blabla stond ik fris en fruitig op de straat in het zonnetje!! Ready to go. Bij de ferry meeten we met Maarten. Wij, de fantastic four, gingen weer op pad. De prinseneilanden heten in het Turks 'Adalar'. De Prinseneilanden is een eilandengroep van negen eilandjes in de Zee van Marmara. Ze liggen ongeveer 20 kilometer uit de kust van Istanbul, vlakbij de Aziatische kust. Tegenwoordig doen ze dienst als rustoorden voor de rijke inwoners van Istanbul, die er hun buitenverblijven hebben. In de zomermaanden trekken ze zich hier terug in hun 19e-eeuwse huizen. Vier van de negen eilanden is bewoond en op deze eilanden is het altijd autovrije zondag, aangezien gemotoriseerde voertuigen verboden zijn. Je kan je laten vervoeren in een koets, per paard of je huurt een fiets. De politie en het stadsbestuur beschikken echter wel over auto’s en brommers.
De ferry gaat vanuit Kadiköy alle 4 de bewoonde eilanden af. Wij kozen er voor om alleen op de 2 grootste uit te stappen. Allereerst kwamen we aan bij Heybeliada. Trouwens, in Nederland is het verkiezingsgekte, maar ook hier. Allerlei gekleurde vlaggetjes hangen er. Dit maakt het erg gezellig, maar soms ook wel erg druk. Ook op dit eiland hing het er vol mee. We zijn op een terrasje wat gaan drinken toen er ineens heel veel boten aangevaren kwamen. Toeteren, toeteren, wij dachten: HALLO WE KOMEN VOOR ONZE RUST.. :) Het bleken boten te zijn die reclame maakten voor één of andere politieke partij ofzo. De vlaggen hadden we al meer gezien. Al de zingende mensen gingen het eiland op en liepen door de straten. Toen we het op het terrasje wel gezien hadden besloten we ons op traditionele manier te laten vervoeren: in de paardenkoets! We waren net ingestapt, Soraya eigenlijk nog niet eens, toen de zingende/roepende menigte onze koets naderde. Onze paarden waren hier niet zo blij mee en begonnen te steigeren. We hebben Soraya die koets ingetrokken en de paardenman snelde de andere kant van het eiland op. Weg van die menigte, tissund die arme beestjes.. Eerst dachten we: waar zijn we aan begonnen, maar waaauw wat prachtig... Overigens het was vandaag prachtig weer, dat was ook de reden dat we de eilanden zijn gaan bezoeken. We hadden soms uitzichten die je eigenlijk alleen met een memory picture vast kan leggen. Onbeschrijfelijk mooi! Op sommige plekken mochten we ook de koets uit om foto's te maken en het was overal heeerlijk rustig. Een oase van rust (en zon). Na het maken van prachtige foto's zijn we weer heelhuids uit de paardenkoets geklommen en bedankten de beste man (en zijn paarden)! We besloten wat te gaan eten. Er waren daar een hoop visrestaurants. Soraya en ik kregen al water in onze mond, maar de mannen waren er niet zo over te spreken. Nou Soraya en ik bestelden vis en de mannen niet (dachten ze). Totdat het eten geserveerd werd. Soraya en ik hebben genoten van onze maaltijden én van die van de mannen, haha! Die hebben later op de dag nog maar wat gegeten. Mij hoor je niet, wat was het lekker!! :)

Hierna zijn we weer op de boot gestapt. Op naar het grootste eiland: Büyükada. Dit eiland was duidelijk drukker. Bij aankomst krioelde het er van de mensen (en van de verkiezingsvlaggen haha). We hebben wat rondgelopen, sommige van ons een ijsje gegeten en ook hier hebben we weer een tocht gemaakt in een paardenkoets. Deze was minder bijzonder dan de vorige. Het grappige op dit eiland is, dat je er fietsen kunt huren. Eigenlijk is dat op zich niet grappig, maar het is wel grappig om te zien hoe iedereen dan ook tegen de heuvels omhoog probeert te fietsen. We kwamen meer mensen tegen met de fiets aan hun hand, dan dat ze op de fiets zaten. De koets had trouwens een beetje haast.. Hij sjeesde door de straten en we hebben zelfs een jongen van z'n fiets gereden. Of nou ja, 'we', de paardenkoetsman! Wij waren de onschuldige toeristen in het verhaal!
Op sommige punten in de route mocht je hier ook uitstappen. Ook zo op een pleintje met een kleine markt. Er stonden wel 30 koetsen geparkeerd en we kregen 10 minuten. Marktjes vind ik altijd leuk, dus ik was de koets nog niet uit of de rest was me al kwijt, haha :) Ook hebben we de koetsen bezichtigd en wat foto's gemaakt met de paarden. Totdat één paardenkoetsman zei dat ik ook wel voorop de koets mocht klimmen voor de foto. Nou ben ik niet zo'n paardenliefhebber en het koetsje was een beetje gammel, maar ach ik klom er op. Een leuke fotoshoot gehouden en de man had ook het moment van z'n leven leek het, leuk leuk :) We vervolgden onze route en hebben ook hier nog wat gedronken. Hierna zijn we met de boot teruggegaan, want dit duurde nog ruim een uur. Heerlijk moment voor mij om de binnenkant van mijn ogen weer eens te bekijken!

Eenmaal 'thuis' aangekomen zijn we een hapje gaan eten. Na dit hapje eten zijn Maarten, Soraya en ik nog wat drankjes gaan doen. Tijdens deze drankjes beseften Soraya en ik dat we hier nog maar heel kort zijn.. Ik bedoel, dat de tijd van gaan al weer bijna in zicht is (dikke 2 weken). Om te zorgen dat we hier niet om gingen huilen hebben we nog maar wat biertjes besteld! :) Uiteindelijk heb ik afgeklokt op 5.30 uur.. Toen stapten we ons huis weer binnen. Ach, hoort er bij! We hebben een leuke dag/avond gehad!

De zondag was dus niet heel erg bijzonder.. Brakke zondag nummer zoveel. Wat aan school geprutst hier en daar en 's avonds bij de mac donalds gegeten. De personeelsleden moesten de manager erbij halen, omdat ze geen Engels konden. Zo grappig, de hele toko wordt erbij gehaald om ons te helpen. Dat we uit 'Hollanda' kwamen viel wel in de smaak. Toen we weggingen werden we door het hele team uitgezwaaid. Dat doen ze bij de mac in Nederland nou nooit!

Maandag en dinsdag stonden in het teken van school, school en school. Nog wel een leuk verhaal over maandag was het terug thuis komen van onze Pakistaanse huisgenoot. Hij was een tijdje op vakantie (naar eigen land), en zou pas donderdag thuiskomen. Dus wij hadden ballonnen gekocht. Horen we ineens een deur. Tim ging kijken en ineens horen we hem zeggen: 'hee Haider!!'. Soraya en ik dachten; NEEEE DE BALLONNEN. Wij blazen voor ons leven en hebben we ze gauw op zijn kamer gegooid. Hij vond het erg leuk en wij waren natuurlijk wel blij dat hij weer thuis was. Samen met onze Italiaanse huisgenoot, Alessandro, zijn we 's middags wat gaan lunchen om de thuiskomst van Haider te 'vieren'.

Ja sorry, mijn blogs worden denk ik steeds langer haha. Ik heb gewoon zo veel te vertellen... Je zou denken dat ik er nu ben, maar de woensdag moet nog en dát was me een dag!!! Gaan we:

Woensdag: instelling dag. We zijn weer op pad gegaan naar de instelling Kartal Gözlemevi. Het was stralend weer!! We werden weer goed ontvangen door iedereen van daar. Ook de jongens waren weer zeer enthousiast. De ochtend hebben we gevuld met stoepkrijten. Het hele terrein is vol getekend. En jawel, ook het kind kwam in mij weer even naar voren, dus ik heb doodleuk meegedaan! Ook mijn nagels zijn meteen geveild, want de manager had schoolbordkrijtjes geregeld in plaats van grote stoepkrijten. Geeft niks, is mooi meegenomen :) Het was weer prachtig om te zien hoe de kinderen op gingen in het krijten. De zon brandde ondertussen vrolijk op onze hoofden en lichamen dus het was geen straf om binnen te mogen gaan lunchen. We kregen frietjes met een kipschnitzel! Oh en weer zeepsopsoep, die heb ik maar laten staan. De frietjes waren wel koud, maar de bedoeling was hartstikke goed!!
Na de lunch hebben we nog flessenvoetbal gedaan en een film gekeken. Even uit de zon was ook niet erg, want de zon had zijn sporen bij mij al weer achter gelaten. Hier en daar ben ik wat rood, maar het geeft niet, want ik hou van de zon!!!!
Om 3 uur zijn we weer naar huis gegaan. Of nou ja, we hadden afgesproken met de meiden waar ik eerder over vertelde: Gamze en Yasemin. We hebben hen een tijdje geleden op de universiteit leren kennen en hebben hen ook al op een feestje gezien. Het was nog steeds prachtig weer, dus na eerst wat selfies gemaakt te hebben gingen we met z'n allen op pad. Zij hadden ook nog wat vrienden meegenomen, dus het was een gezellige groep. We hebben wat drankjes gedaan, genoten van de 'nargile', het Turkse woord voor waterpijp! Het was erg gezellig en ook hier zijn de nodige foto's gemaakt. Leuk voor later :) !! Na al deze gezellige bezigheden was het tijd voor een maaltijd. Meerdere mensen hier raden ons al een tijdje 'Kumpir' aan. Het is een soort gepofte aardappel gevuld met allerlei dingen. Lekker vaag, meer wisten wij ook niet, tot vandaag! Pak een huge aardappel, pof hem of wat dan ook, snij hem open en gooi er alle mogelijke ingrediënten in die je in huis hebt. Klaar!! Nee oke, zonder gekheid. Het is erg lekker, maar wel erg machtig. In mijn Kumpir zat paprika, mais, worst, rijst, een soort dressing en champignons. Je moet hem door elkaar zetten, zodat de aardappelpuree gemengd wordt met alle andere dingen. Mayo of ketchup erbij en je kunt eten. Nou dat heb ik geweten, allemachtig, wat machtig ;) Maar zeker lekker!
Na het eten van deze traditionele Turkse maaltijd werd ons aangeraden mee te komen om een echt Turks nagerecht te gaan eten: Kunefe. Het is kaas, met een soort meel eromheen en het is heel erg zoet, maar wederom erg lekker!! Ik had toen ik vanmorgen opstond niet gedacht dat ik deze dag zooooveel zou gaan zien en proeven. Toen we aan het nagerecht zaten was het inmiddels 22.00 uur. Ik was nog niet eens thuis geweest vanaf vanmorgen 9.00 uur! Het was dus ook tijd om naar huis te gaan. We hebben afscheid genomen van de ongelofelijk vriendelijke mensen met wie we de afgelopen uren opgetrokken hadden! Zo'n gezellige middag/avond is zeker voor herhaling vatbaar, dat hebben we dus ook afgesproken!! Toen we thuis kwamen, wilde ik gelijk op m'n bed liggen. Wat een top dag, maar wel vermoeiend. Toen we thuiskwamen ging Alessandro (Italiaanse huisgenoot) net skypen met z'n ouders en wilde ons even voorstellen. Door de trage verbinding duurde dit even, maar het is gelukt. Wat leuk, hoe open hier iedereen is. Iedereen is vriendelijk, ongeacht of ze je nou goed kennen of niet. Het voelt heel fijn!!

Ik weet inmiddels niet meer hoe ik moet gaan zitten, dus ik ga denk ik maar lekker in m'n betonnen bedje liggen (de rugpijn is aanwezig...). Morgen is het weer donderdag: universiteit dag. En dit keer nemen wij de goede bus! Oh en de zon blijft hier voorlopig nog wel even!! Jippieeeee!!!!!

Oh trouwens, bedankt voor iedereen die mijn blogs leest! :) Leuk, leuk, leuk!

WELTRUSTEN!!!

X