Verliefd en verdwaald!

Merhaba!

Afgelopen maandag hebben we in de gietende regen een bezoekje gebracht aan de grote bazaar! Gelukkig was deze overdekt, want het is geen moment droog geweest. Ik was in Marmaris al eens in zo'n grote bazaar geweest, dus kon me er al enigszins iets bij voorstellen: groot, veel, afdingen en goed uitkijken. Ze waarschuwen je voor de aanwezige zakkenrollers in de bazaar. Gelukkig zijn we daar alle drie niet het slachtoffer van geworden. We hebben lekker geshopt. Soms wilden ze zo graag dat je iets kocht, dat ze echt alles uit de kast haalden om het aantrekkelijk te maken. Bakjes thee, complimenten over Nederland enz enz. Ook wij maakten aardig gebruik van onze afdingskills om zo alles voor de laagste prijs te krijgen. Ik ben erg goed geslaagd. Leuke dingen gekocht en ook al aardig geslaagd voor de souvenirtjes voor het thuisfront :) Voor iemand met niet al te veel richtingsgevoel is de grote bazaar een ramp. Alles lijkt op elkaar en onthouden of inschatten welke kant we op moesten was er voor mij dan ook niet bij. Gelukkig hadden zelfs Soraya en Tim hier dit keer ook moeite mee, dus viel het bij mij niet zo op :)
Met veel tassen gingen we terug naar huis. We waren doorweekt en ik was blij dat ik lekker warm op m'n bedje kon zitten.

Dinsdag stond weer in het teken van school. We moesten onszelf voorbereiden op ons bezoek aan de instelling van woensdag en naast dat lag er nog genoeg schoolwerk op ons te wachten. De regen was die dag al minder, maar van de zon was ook nog geen enkel spoor. Het was dus niet zo heel erg om een dagje rustig aan school te werken (weliswaar van 10.30 uur - 22.30 uur)!

Woensdag was het weer tijd om de instelling Kartal Gözlemevi een bezoekje te brengen. Toen we buiten kwamen scheen het zonnetje een beetje. Eindelijk, ook wat zonnestralen! We hebben de metro gepakt en ik heb in de metro, zoals iedere keer, lekker een dutje gedaan. Ik ben door Soraya en Tim al bestempeld door de persoon die overal wel kan slapen. Klopt, ook in het vliegtuig, in de bus en dus in de metro, lig ik te slapen hoor! :)
We waren iets wat aan de late kant, omdat de metro net voor onze neus wegreed. Toen we op het metrostation in Kartal aankwamen stond er al weer netjes een busje op ons te wachten om ons naar de instelling te brengen. Toen we het terrein op kwamen gereden zag ik in de verte het hondje Tyson al weer staan. Ze hebben daar trouwens meerdere namen voor het beestje, maar voor mij heet hij gewoon nog steeds Tyson! Ik stapte uit het busje en zei wat tegen Tyson. Hij kwam gelijk op me af en begon met wat hij altijd doet. Overal in 'bijten'. Niet erg hard, maar m'n schoenen en legging moesten er weer aan geloven. Het is iedere keer wel grappig om te zien, alleen duurde het even voor ik dus binnen was. Wat een warm welkom toch altijd! :)
We hadden die dag dezelfde 5 jongens van vorige week vrijdag. Zij wonen niet in deze instelling, maar komen speciaal voor ons iedere week een dagje hierheen. Ze komen uit een instelling uit de buurt. Ook was er nog 1 andere jongen, die momenteel wel in de instelling woont. Hij kan helaas niet thuis wonen, omdat zijn ouders zijn geaardheid niet accepteren. De jongen kon Engels dus we konden goed met hem praten. Dit was prettig. Hij kon ook met de andere jongens communiceren, dus we hadden er zelfs een tolk extra bij voor vandaag!
Toen dezelfde 5 jongens binnen kwamen wisten ze onze namen nog. Ook de woordjes die we hen in het Nederlands hadden geleerd wisten ze nog. Super leuk om te zien! We zijn de ochtend begonnen met een fotospeurtocht. Toen we even in de woonkamer op de bank zaten kwamen sommige jongens volledig tegen me aan zitten. Eéntje heeft me 2 minuten lang aan zitten staren. En de ander bleef maar bezig met woordjes roepen. Alle kleuren zijn in zowel het Engels als in het Nederlands voorbij gekomen. Zo leuk om te zien wat ons bezoek met die jongens doet. De jongens zijn trouwens in de leeftijd van 13 t/m 15 jaar en de jongen die nu in de instelling woont is 17. Toen één jongetje zelfs tegen me aan kwam liggen en even z'n ogen dichtdeed met een grote glimlach op zijn gezicht, dacht ik echt, wow, zijn ze écht zo blij met de komst van 3 buitenlandse studenten? Het was bijna niet voor te stellen, maar toch was het zo. De manager bevestigde dit meerdere malen. Op alle gezichtjes stond steeds een grote glimlach.
Ook deze keer kregen we weer een Turkse maaltijd aangeboden. De soep die we dit keer kregen was net wasmiddel.. Niet echt lekker. Ook de groente die we erbij kregen was niet zo mijn ding. Kan gebeuren! De rijst was gelukkig heel lekker en het brood en de baklava ook :) Heb dus toch weer lekker gegeten. De manager vroeg na het eten of we het lekker vonden, want anders zou hij nu een pizza voor ons gaan bestellen. Haha, niet nodig, maar erg aardig :) Er wordt zo goed voor ons gezorgd.
In de keuken van de instelling werken overdag 2 vrouwen. Eéntje is eigenlijk een vrouwtje. Ze heeft een haarnetje op, is erg klein en mist hier en daar wat tanden. Ze kan geen woord Engels, maar begrijpt me meestal prima. Ze lacht altijd vriendelijk naar me en geeft me als ik de keuken uitloop steeds een schouderklopje. Aaaaah schattig vrouwtje!! :)
Na de lunch zijn we gaan basketballen, voetballen en nog allerlei sporten. Het liep wat los, en iedereen deed wat hij leuk vond. Om 15.00 uur was het helaas al weer tijd voor ons om naar huis te gaan. Iedereen had liever gewild dat we langer bleven, maar helaas. We werden met hetzelfde busje weer bij het metrostation afgezet en pakten de metro naar huis. Ik heb natuurlijk weer lekker een halfuurtje liggen dutten om alle indrukken maar weer eens te verwerken! :)

Gisteren stond de dag in het teken van naar de universiteit gaan. We hadden daar om 13.00 uur een afspraak met onze opdrachtgever om weer eens bij te kletsen hoe alles hier verliep. Om bij de uni te komen moeten we altijd hier in Kadiköy bus 19B pakken. Die doet er een uur over, door de chaos in het verkeer. Ook dit keer stapten we in de bus 19B. Ik ben niet goed in de weg weten, maar halverwege dacht ik toch echt plekken te zien waar we nog nooit geweest waren. In de eerste instantie gaven Tim en Soraya me geen gelijk. Ik dacht, ah ik zal er naast zitten! Tot ik weer een plek zag en bijna zeker wist dat er hier nog nooit geweest waren. Ook Soraya begon nu te twijfelen. Tim hield vol dat alles nog goed was. Totdat we echt zo'n hoge berg op reden, dat we alle 3 even niet meer wisten wat te zeggen. We zaten verkeerd!!!! Ineens stopte de bus en de buschauffeur keek ons wanhopig aan. Dit was de eindhalte! WAT?!?! Maar, maar, maar eeh,.. we staan...eeh..midden op een berg.... (met wel een prachtig uitzicht overigens)! We hebben met handen en voeten weten uit te leggen dat we naar de universiteit van Maltepe moesten. Nee dat was niet deze bus..
Een aantal mannen hielpen ons door ons in een dolmus busje te zetten. Na een paar minuten dropten ze ons en wezen naar een bepaalde richting. Ineens zag ik een bordje staan met de straat van de universiteit en een grote pijl. Oke we moesten die kant op. Maar dat was nog een pokke end lopen. In de middle of nowhere.. Great....
Soraya en ik hadden onze nieuwe schoenen aan (gekocht in de grote bazaar) dus kozen ervoor om ze rustig aan in te lopen. Tim daarentegen liep stevig door, dus die waren wij na een paar minuten al uit het oog verloren. We kwamen onderweg wel steeds bordjes tegen, dus we zaten nog goed, maar we waren er nog lang niet. En we liepen en liepen en liepen.. Soms moest je ineens de berm induiken, omdat je anders omver gereden werd door een vrachtwagen of een stel auto's. Niet erg wandelaarsvriendelijk! We konden wel concluderen dat we ons een beetje verdwaald en verloren voelden. Ineens passeerde ons een dolmusbusje wat ook nog eens stopte. We zijn erin gegaan en zeiden dat we naar de uni moesten. Ja dat was goed. We betaalden en gingen op pad. Ik heb ze nog met handen en voeten wijsgemaakt dat ze ook bij Tim weer even moesten stoppen, ook die was ingeladen en daar gingen we dan. Wat een avontuur.. Onze schoenen zijn ingelopen hoor! Om iets voor 14.00 uur waren we op onze plek van bestemming.. Gelukkig kon de opdrachtgever het wel begrijpen en ze moest wel een beetje lachen om ons avontuur. We hebben kort wat gekletst en daarna moest zij echt naar een andere afspraak. Wij hebben nog wat gegeten op de uni, want ons ontbijt was het enige dat we nog op hadden die dag. Hierna zijn we weer naar huis gegaan, dit keer wel in één keer goed. Wat bleek nou.. Vanaf 3 dagen geleden moeten we bus 19H hebben in plaats van 19B. Tsja dat wisten wij niet, nu wel :) Dus het gebeurt ons niet nog eens! Haha

De titel van deze blog is nu al voor de helft duidelijk. Verdwaald was wel een kernwoord deze week. Zal ik nu dan ook maar de andere helft uitleggen? :) Want ja hoor, het is zo ver... Lynn is verliefd!!
Wie had dat nou gedacht? En ik mocht thuis nog wel zeggen, nee ik word niet verliefd daar in Istanbul. Maar jawel!
Nou oke, ik zal verklappen, ik ben niet verliefd op een persoon. Nee ook niet op een hond. Ik ben gewoon enorm verliefd geworden op deze mooie stad!! Was dat ff schrikken he?! :)
Gisteren in de bus naar uni (of njah.. ) zat ik om me heen te kijken onder het genot van een muziekje. Ik dacht: ik als mens maak nu gewoon al bijna 4 weken deel uit van deze grote stad. Het was/is zeker wennen, maar ik voel me hier thuis. Ik voel me erbij horen hier, ondanks m'n blonde lokken en blauwe ogen. Het dagelijks leven word me hier zo langzamerhand normaal. Ik voel me goed. Met de heimwee valt het ook alles mee! Ik had verwacht dat dit me zou tegenvallen, maar nee! Natuurlijk mis je wel dingen/mensen van thuis, maar nogmaals: ik voel me hier goed. Over vandaag precies 3 weken verlaat ik deze mooie stad al weer. Wie weet kom ik er nooit meer? Dat gevoel voelde even als liefdesverdriet. Toen besefte ik me des te meer in wat voor prachtige enorme stad ik me bevind. Voor ieder die hier nog nooit geweest is, het is écht een aanrader! Ik wil zelfs nog best mee als gids :) :)
Oh enne, dit alles betekent niet dat ik hier blijf wonen ofzo he! Ik kom 4 april gewoon terug naar huis :) !

Oh en overigens, jullie lezen/horen misschien wel over de vele protesten hier. We horen er vanuit ons appartement soms ook wat over. Een aantal straten verder wordt vaak veel geprotesteerd. Van de week was het weer raak, de pinautomaten zijn vernield/verbrand en de hele straat was een bende. Wij zitten op een veilige afstand hoor, dus geen zorgen :)

Nu ik dit alles typ schijnt er een lekker zonnetje. Ik zal dan zo ook eens achter mijn laptop vandaan kruipen om hier van te gaan genieten. Ook morgen ga ik dat zeker doen! Jullie horen van me!

X