Lien, een rijbewijs en ringen

Merhaba,

Het is al weer 9 maart, de tijd vliegt hier. Er gaan dagen voorbij waar vrij weinig over te vertellen is. Wat aan school werken, boodschappen doen, beetje hangen, huilen van het lachen, eten en weer slapen. Zulke dagen zijn soms ook wel fijn om tot rust te komen. Ons appartement is echt super rustig. Op ieder verdieping wonen dus 5 mensen, maar soms krijgen we het idee dat wij de enige in het gebouw zijn. Onze bovenbuurman uit Pakistan is voor 10 dagen terug naar Pakistan, mijn Turkse buurvrouw is ook op wereldreis geloof ik, aangezien ik die al de hele week niet meer gehoord of gezien heb. We hebben eigenlijk dus alsnog een soort privé appartementje :) Prima!

Normaal gesproken gaan wij op woensdag naar de instelling voor straatkinderen in Kartal. Deze week kwam dat voor de manager niet goed uit, omdat hij niet aanwezig kon zijn en dat zou hij vervelend vinden. Hij zou ons dan niet kunnen ontvangen en begeleiden. We hebben daarom afgesproken dat we voor één keer op vrijdag zouden komen. Normaal gesproken gaan we ook op donderdag naar de universiteit van Maltepe, maar dit kwam deze week ook niet zo goed uit. Dit resulteerde in 2 dagen achter elkaar thuis. Vrijdag zouden we dus wel naar de instelling gaan en dit bezoek moesten wij nog voorbereiden. Dat hebben we dan ook gedaan.

Vrijdag hadden we afgesproken met de manager dat we er rond 10.00 uur zouden zijn. We moesten de manager bellen wanneer wij hier in Kadiköy op de metro stapten. De metroreis naar Kartal duurt ongeveer 35 minuten. Hij zou iemand sturen die ons daar zou komen afhalen. Na wat geslapen te hebben in de metro stond er inderdaad een busje klaar die ons naar de instelling bracht, wat handig en aardig! Het was die dag erg lekker zonnig weer, dus het terrein was ook flink verlicht met zonnestralen. We werden hartelijk ontvangen door de manager en kregen thee en koffie aangeboden. Overigens is dit voor mij wel even wennen, zo veel thee drink ik nooit. En de thee die we steeds krijgen vind ik niet zo lekker. De Turkse cultuur heeft alleen een dingetje dat ze alles voor je willen doen en ze er ook alles aan doen dat je hun aanbod aanneemt. Ik kan dus wel nee zeggen tegen mijn bakje thee, maar dan krijg ik hem volgens mij na een half uur protesteren alsnog, haha. Ik drink dus bijna iedere keer braaf mee!
De manager vertelde dat er in de instelling tijdelijk geen kinderen meer wonen. Dit komt door de reorganisatie die daar gaande is. Voor ons project had hij wel gezorgd dat er die dag 5 kinderen (jongens) van een andere instelling zouden overkomen. Zij zouden hier dan de dag doorbrengen en zouden daarna weer weggaan. De jongens die we dus vorige week gezien hadden waren er helaas niet meer..
Er kwam een busje aanrijden met daarin inderdaad 5 jongens in nette schooluniformen. Sommige zagen er zo schattig uit. Wij keken hen met veel bewondering aan en dit was wederzijds. De manager stelde ons voor. Hier in Turkije heet ik meestal Lien.. omdat Lynn erg lastig kan zijn om uit te spreken. Sommige mensen in Nederland, zullen het grappig vinden om te weten dat ik weer Lien genoemd word... Ik ben niet zo’n fan van deze naam. Maar ach, als die kinderen mij al Lien weten te noemen, ben ik wel tevreden hoor! :)

Wij hadden een powerpoint presentatie gemaakt over wat typische gegevens en dingen uit Nederland. Zo lieten we zien dat het inwoneraantal van heel Nederland overeenkomt met die van Istanbul en we lieten zien waar Nederland ligt ten opzichte van Turkije. Wat typische producten (kaas, stroopwafels, klompen, tulpen) en dingen (schaatsen, fatsoenlijke stoepen!) werden ook getoond. De manager van de instelling fungeerde als tolk, om de jongens duidelijk te maken wat wij allemaal wilden zeggen. Soms hadden we ook een vergelijking gemaakt met Turkije, bijvoorbeeld bij de dia over voetbal. De jongens begonnen allemaal te roepen en te wijzen, net een basisschoolklasje. Super leuk om te zien. We hebben ze nog wat Nederlandse muziek laten horen (de manager was er vast van overtuigd dat Nick en Simon altijd in het Engels zingen, want zo zagen ze er wel uit) en zijn zo de ochtend doorgekomen. We kregen weer een heerlijke Turkse maaltijd aangeboden. Het één wat lekkerder dan het ander natuurlijk, maar wat zorgen ze daar goed voor ons. Na de lunch zijn we gaan trefballen en voetballen met de jongens. Het is erg mooi om te zien hoe de jongens straalden. Het trefbal spel was iets apart voor ons en we begrepen het niet helemaal, maar het was leuk om te doen. Ik zat bij één van de jongens in een team en wanneer ik dan gegooid had begon hij soms te juichen en wilde hij een high five doen. Het enthousiasme is echt heerlijk. Na de sportieve activiteiten was het natuurlijk nog even de bedoeling om de dag te evalueren met de manager, ook hebben we ons project nog met hem besproken. We moeten observaties doen en hij heeft ons in een interview ook aan wat informatie geholpen. Ook had hij voor ons een Turkse telefoon en Turkse simkaart. Hij betaalt er toch maandelijks voor en doet er niks mee, dus mochten we deze de komende weken nog wel gebruiken, aardig van hem! En handig voor ons!

Na dit alles werden we weer afgezet bij het metrostation, dachten we. We zaten in een krakkemikkig busje en ik was al wat misselijk. Het busje vloog van de linkerbaan naar de rechterbaan en draaide nog net geen rondjes. Toen bleek dat hij ons gewoon naar Kadiköy ging brengen.. Wat een rit zeg.. Overigens, ik heb denk ik nog niet verteld hoe ze hier aan een rijbewijs komen. Ze moeten hier 2 weken lang een cursus doen. In die 2 weken moeten ze iedere dag een halfuurtje oefenen met autorijden. Na deze 2 weken krijg je je rijbewijs. Het is alleen belangrijk dat je de auto kunt laten rijden…. Dus…. Voor de mensen die nog een rijbewijs moeten halen (!!) eitje hier. Het autorijden erna is een iets minder eitje, maargoed, dat is een zorg voor later ;) Je kunt dus wel zeggen: in Nederland zeggen we dat sommige mensen hun rijbewijs bij een pakje boter krijgen. Nou hier zijn ze vast wel zo gul om bij je rijbewijs een pakje boter mee te geven, komt op hetzelfde neer toch. :)

Na een nogal bewogen rit, waren wij weer thuis. Het probleem waar ik al vanaf woensdag mee zat, was dat de wifi op mijn laptop niet meer werkt.. We zaten eerst op een netwerk, wat nu geen verbinding meer heeft. Gelukkig hebben we meer mogelijkheden qua wifi verbindingen. Op onze telefoons hadden we verbinding en de laptoppen van Soraya en Tim ook. Mijn laptop weigerde… Erg vervelend, stom en onhandig. Ik balen, was bang dat het aan mijn laptop zou liggen. Totdat onze Italiaanse huisgenoot kwam vragen of ik ook geen verbinding had. Ik dacht YES HET LIGT NIET AAN MIJ!!! We hebben contact gezocht met de huisbaas en moesten het even doen met alleen een telefoon met wifi. De huisbaas is vrijdagavond langs geweest om te komen kijken wat er mis was. Er is nu een tijdelijke oplossing, maar er komt een nieuwe router/modem/weetikveelhoediedingenheten. :)

Hoe een mooi weer het vrijdag was, zo slecht was het weer dit weekend.. Het weekend stond in het teken van regen, bewolking en koud. De vele whatsappjes, berichtjes en facebookstatussen over het lekkere weer in Nederland waren best een beetje pijnlijk haha. Neehoor, wij overleven het wel, de zon komt vast ook weer terug hier ooit (toch??).
Eigenlijk wilden we zaterdag naar de Big Bazar gaan in het Europese gedeelte. Voor de mensen die niet weten wat dit is, winkeltjes, winkeltjes en winkeltjes :) :) . Door het slechte weer hebben we besloten het uit te stellen. Zaterdagavond zijn Tim, Maarten, Soraya en ik gaan uiteten hier in Kadiköy. Daarna hebben Maarten, Soraya en ik nog wat drankjes en dansjes gedaan met onze Turkse vrienden. Tim is gaan slapen. Tijdens deze drankjes en dansjes ben ik toch wel achter interessante informatie gekomen:
Dat hier alles kan en mag wisten we al wel een beetje.. Parkeren gebeurt bovenop een paaltje en het verhaal over het rijbewijs halen was ook vrij apart. Nou zijn er weer wat verhalen bijgekomen. Het is hier normaal dat Turkse jongens rond hun 20e het leger in gaan. Soms wilt de jongen en zijn familie dit niet en daarom wordt het legitimatiebewijs vervalst. Hierop komt een latere geboortedatum te staan, zodat het lijkt alsof de jongen nog geen 20 jaar is. Zo komen ze eronderuit… Weljaaa..
Ook werd ons verteld dat er een verhaal bestaat over mensen met gekleurde ogen, dus mensen met blauwe en groene ogen. Als deze mensen heel strak naar iets zouden kijken en ze zouden zeggen dat datgene ‘wonderful’ is, dan kan hetgene waar ze naar kijken exploderen. Leuk verhaal, ik geloof er niet in, maar ga het zeker eens proberen de komende dagen :) Haha!
Het laatste verhaal was nog wel het mooiste. Ik heb al een aantal keren de vraag gekregen of ik getrouwd was. Ik vond het soms wat vreemd, zeker toen meerdere mensen het begonnen te vragen. Nou is het hier in Turkije zo dat wanneer je aan je rechter hand een ring draagt, dan heb je een vriend/vriendin en wanneer je de ring links draagt ben je getrouwd. Ook zijn er speciale ‘highschool’ ringen, die tellen hier niet in mee. Zowel ik als Soraya als Tim dragen een ring, dus al die vragen zijn nu te verklaren. Als je geen vriend/vriendin hebt of niet getrouwd bent of geen highschool ring aan hebt, dragen de mensen hier geen ring. Wij dus lekker wel :). Zaterdagavond had ik zelfs zowel links als rechts een ring aan, dus dat zorgde voor verwarring haha. Wel werd ons verteld, dat wanneer vrouwen een ring dragen het kan gebeuren dat Turkse mannen niet veel naar die vrouwen omkijken. Top, lekker rustig voor Soraya en mij :) ! Nou zijn wij allebei blond, dus worden we hier sowieso wel bekeken. Soms zijn wij als Nederlanders net een toeristische attractie, maar we wennen er aan!

Ik ga zo maar eens slapen na deze flinke update getypt te hebben. We hebben besloten morgen naar de Big Bazar te gaan, dus ik moet natuurlijk fit zijn! Nou geniet van jullie zonnetje daar en stuur maar wat zonnestralen op! Tot de volgende!!

X