De achtbaan die Istanbul heet

Merhaba! (dit betekent trouwens goedendag :) )

Ik heb al van mensen gehoord:' het is wel lang geleden dat je een blog geplaatst hebt!' Dit klopt, het is net alsof ik in een achtbaan zit, waar ik niet uit kom. Die achtbaan heet Istanbul. Het is wel een hele toffe achtbaan! :) Ik ben net een soort van uitgeslapen en ben er eens voor gaan zitten om een nieuw prachtig verhaal voor jullie te schrijven. Even terug in de tijd:

Vorige week woensdag was het de eerste keer dat wij naar de instelling voor straatkinderen in Kartal gingen. Zoals ik in mijn vorige blog zei had onze opdrachtgever een Duitse jongen gevraagd ons te begeleiden naar de instelling. Vanaf het metrostation in Kartal was het namelijk nog een kwartier lopen, en hoe.. We liepen over een drukke weg, in een berm, staken een drukke kruising over en de stoep moesten we er maar bij denken. Wat was ik blij dat Cemil (zo heette de Duitse jongen) ons een handje hielp. Ik ben al niet zo goed in de weg weten, maar dit had ik natuurlijk nooit gevonden :)
Eenmaal bij de instelling aangekomen maakten we kennis met de manager, een zeer aardige man. De instelling heeft net een reorganisatie ondergaan en die manager was dus net nieuw. Het was voor hem ook nog een beetje zoeken. Door de reorganisatie zijn er ook minder kinderen in de instelling. Er waren er die dag 3. Het zou best kunnen zijn dat de week erna de kinderen er niet meer waren, omdat ze kunnen worden opgesplitst en naar andere instellingen worden overgeplaatst. Voor vandaag hadden we dus in ieder geval 3 kinderen om kennis mee te maken. Ze waren erg nieuwsgierig naar ons. Wie waren wij, wat kwamen wij doen en wat voor studie of iets zouden we toch doen. Er was een man daar in de instelling die een beetje fungeerde als tolk. Wij kunnen natuurlijk geen Turks en de kinderen, overigens alleen maar jongens, konden geen Nederlands. We zijn met de jongens gaan voetballen en basketballen. Die jongens daar hebben overdag gewoon niks te doen. Dag in dag uit hetzelfde. Er is weinig tot geen begeleiding voor ze om hun dag zinvol te besteden. Ze hebben de mogelijkheid om op een computer te gaan en om wat buiten te spelen. Het was voor hun dus een grote eer dat wij hen kwamen vermaken. Het gaf mij wel een heel welkom gevoel. Van mijn basketbal- en voetbalskills moet ik het niet hebben, maar de jongens complimenten geven over hoe goed zij het konden was wel fijn om te kunnen doen. Je zag ze zichtbaar trots zijn op sommige momenten. Er is sinds kort ook een jong hondje in de instelling. Het beestje heet Tyson. De jongens zijn er dol op al weten ze niet zo goed hoe ze er mee om moeten gaan.. Het beestje valt nog al eens en wordt ook regelmatig om ver gelopen. Zoals ik eerder al zei zijn de stoepen hier (als ze er zijn) zodanig hoog, dat het lijkt of je twee treden op een trap overslaat. Ook Tyson krijgt met deze stoepen te maken. Op het terrein van de instelling is het voor hem dan ook een hele klus om rond te lopen. Eer hij zo’n stoep opgeklommen is.. Wel heel grappig om te zien!
We kregen daar een lunch aangeboden. Een typische Turkse lunch. Wat het allemaal precies was weet ik niet, maar het smaakte goed! We waren een soort attractie, want iedereen daar bleef maar naar ons kijken. We zaten aan een gammel tafeltje en het was voor ons al een kunst om niet heel die tafel omver te schoppen. Naast dat genoten wij van onze maaltijd.
Na de lunch hebben we nog even gevoetbald en gebasketbald en daarna was het voor ons alweer tijd om terug te gaan. Er was een jongen die ons een foto van hemzelf gaf. Dit vond ik wel even lastig, het was een foto van de jongen met één of andere Turkse acteur. Ik zou me kunnen bedenken dat hij trots is op die foto en die geeft hij zo maar aan ons.. We hebben hem wel aangenomen, want onze taxi reed al voor om ons naar het metrostation te brengen. De jongen wilde kennelijk dat wij hem zouden herinneren. Dit vond ik wel bijzonder om mee te maken. De jongens zwaaiden ons vrolijk uit en zeiden alle 3 dat ze een super leuke dag gehad hadden. Ook wij hebben ons vermaakt en waren best moe van alle indrukken. Eenmaal thuis aangekomen was het voor mij ook zinvol om dit alles eens te verwerken onder het genot van een middagdutje.

Donderdag was voor ons het plan met de bus naar de universiteit van Maltepe te gaan. ’s Middags hadden we daar met onze opdrachtgever, Özden, afgesproken. Eerst was het plan dat er iedere donderdag straatkinderen uit Kartal naar de universiteit van Maltepe kwamen om daar activiteiten met ze te doen. Door de reorganisatie waar ik over vertelde, gebeurt dit helaas niet meer, dus was het voor ons zinvol om dit met Özden te gaan bespreken. Het was onze opdracht, dus die viel een beetje in het water.
Donderdagochtend hadden we eerst met iemand anders op de uni afgesproken. Het is een meisje wat we ook weer via onze opdrachtgever hebben leren kennen, ze heet Handan. Ze komt uit Nederland, maar woont al weer een hele tijd in Turkije met haar Turkse familie. Ze kan nog wel Nederlands dus het leek ons leuk om elkaar eens te ontmoeten. Dit hebben we dan ook gedaan en we hebben gezellig zitten kletsen. Een vriend van haar, Ahmet, wilde ons ook wel helpen ons wat meer wegwijs te maken in de stad. We zijn met z’n allen ergens gaan lunchen en ’s avonds hebben wij met hem afgesproken om ergens wat te gaan drinken. Hij nam een vriend van hem mee, Ugur, en zij brachten ons naar een leuk barretje in het wat modernere deel van Kadiköy. We hadden een gezellige avond en de hoofdregel was: er werd alleen Engels gesproken, aangezien we elkaars taal toch niet begrijpen. Een tijdje later keerden we moe maar voldaan weer terug naar ons appartement.

Vrijdag hadden we even geen vroege verplichting en bleef ik dus nog even lekker in mijn beton liggen ;) ’s Avonds zou er een ‘afscheidsfeestje’ zijn voor Cemil. De jongen die ons geholpen heeft de weg te vinden naar de instelling in Kartal. Hij is hier een half jaar geweest voor zijn studie en zou zaterdag weer naar huis gaan. Özden had tegen ons gezegd dat het leuk zou zijn als wij ook zouden komen. We kregen van haar een emailadres van een meisje wat er ook naar toe ging om zo wat af te kunnen spreken met haar. We spraken met een groepje af op een bekend punt hier in Kadiköy. Het is een klein pleintje (eigenlijk meer een soort rotonde..) met een stier erop: Bull square. We gingen met een groepje op pad om het café te vinden waar het ‘feestje’ plaats zou vinden. Ik zeg ‘feestje’, omdat het een verassing was en Cemil er dus niks van af wist. Eenmaal daar aangekomen hebben we gezellig wat gedronken en gekletst met alle anderen mensen. Het waren allemaal studenten aan de uni van Maltepe en ze waren allemaal vrijwilligers in het SOYAC project. Het project waar wij nu ook een beetje deel van uitmaken: het werken met straatkinderen. Sommige van hen waren voor een uitwisseling al een keer op onze school in Breda geweest! Leuk om die verhalen weer te horen. Toen de hele groep Cemil een cadeau overhandigde was hij sprakeloos, omdat hij toen pas in de gaten kreeg dat iedereen daar voor hem was. Wij hadden ook nog een kleinigheidje: stroopwafels, lekker Hollands :)

De zaterdag stond in het teken van de oversteek maken naar het Europese gedeelte van Istanbul. Met z’n vieren gingen we op pad. Tim, Maarten, Soraya en ik. Maarten hebben we hier vorige week ontmoet, hij werkt hier en zit ook op Avans in Breda. Klein wereldje he :)
Op de planning stonden: Topkapi Palace, Hagia Sophia, Blauwe Moskee. Dit hebben we dan ook allemaal gezien. Ook hebben we diverse musea bezocht. Wat is Istanbul toch mooi! De Hagia Sophia, voor de mensen die niet weten wat het is: dit is een kerk, staat vol in de stijgers, maar dat neemt niet weg dat het een prachtige kerk is. We liepen als toeristen met ons fototoestel rond. Prachtig! De blauwe moskee, ook wel de Sultan Ahmet moskee, ligt hier recht tegenover. We zijn er ook naar binnen geweest. Soraya en ik knutselden een hoofddoek in elkaar van onze sjaals en ik kreeg ook nog een rok, omdat ik een legging met een rokje aan had en geen gewone broek. Prima :) Allereerst stonden we bij een ingang waar we niet toegelaten werden, we moesten langs de toeristen ingang, best logisch want zo Turks zien wij er nou eenmaal niet uit! De moskee is van binnen echt prachtig! Het was er erg druk, voornamelijk met toeristen, en wij keken onze ogen uit. Hierna hadden we afgesproken met Ugur, waar ik al eerder iets over vertelde. Hij nam ons mee naar een cafétje waar je een prachtig uitzicht had over Istanbul. Het was inmiddels donker, dus overal zag je lichtjes. De bekende eerste Bosporus brug had een prachtige lichtshow. We kwamen daar op het dakterras van dat café volledig tot rust, onder het genot van een bakje thee en het mooie uitzicht. Hierna zijn we een hapje gaan eten en daarna zijn we weer huiswaarts gekeerd. Maarten, Soraya en ik zijn nog wat drankjes gaan doen in de diverse pubs om de hoek van ons appartement. Tim is alvast gaan slapen. Het was een lange, maar zeer mooie zaterdag. Nogmaals, wat is Istanbul prachtig!!

Zondag stond in het teken van uitslapen en van school. Even bijkomen van alle drukke dagen die we achter de rug hadden. Ook even alle carnavalsberichten/foto’s op facebook bekijken, jammer dat ik het niet zelf meemaak, maar Istanbul is ook geen straf! :)

Gisteren hebben Tim, Soraya en ik weer de oversteek gemaakt naar het Europese deel. Er waren wat dingen die we nog wilden zien. Het is niet dat we morgen al terug naar Nederland gaan, maar het weer was goed om er weer eens tussenuit te gaan. De zon scheen vol op en al snel hadden we alle drie ons jas uit en een zonnebril op. De oversteek met de ferry is alleen al prachtig met dit weer. Je hebt een prachtig uitzicht. Wel waren er wat mensen die met het briljante idee kwamen om de rondvliegende meeuwen te gaan voeren.. Dat vond ik wat minder, want die beesten zijn echt nergens bang voor en vliegen vlak langs je. Gelukkig kwamen we alle drie zonder vogelpoep aan de overkant. We hebben weer van alles bekeken, mooie pleinen, mooie fonteinen en een leuke bazaar. Na dit alles hebben we in de volle zon onze boterhammen op zitten eten. Tussen de Hagia Sophia en de blauwe moskee is een pleintje met een mooie fontein. Hier staan ook overal bankjes en er was er precies één vrij. Alsof ze wisten dat we kwamen :). Vervolgens zijn we een boottocht gaan maken over de Bosporus, het was nou eenmaal prachtig weer. Voor dat die boot vertrok waren we wel 1,5 uur verder.. dus de bewolking was helaas weer terug. Ondanks dat was het een mooi tochtje. We kregen een boekje met informatie mee en we zaten precies aan de goede kant van de boot. Hebben mooie foto’s gemaakt, dus weer lekker de toerist uitgehangen. Zo onwerkelijk dat dit alles wat ik beschrijf allemaal nog één dezelfde stad is.. Na de boottocht hebben we de terugreis naar huis weer ondernomen en waren we alle 3 blij dat we weer thuis waren. De avond rustig gehouden met een zelfgekookte maaltijd en wat schoolwerk.

Ik ga zo maar eens wat lunchen en daarna mijn kamer stofzuigen, want dat kun je hier blijven doen. Overigens, dat heb ik nu niet verteld, maar is zeker wel zo. We lachen hier heel wat af met z’n drieën. Wij zien het als een soort buikspiertraining. Het is al vaak genoeg gebeurd dat de tranen over onze wangen liepen van het lachen. Lachen is gezond toch :)

Zo, ik heb kramp in mijn vingers en wens jullie veeel leesplezier. Tot de volgende! :)

X